içi boş konuşmamak için bazen o kadar çok susuyoruz ki

bu kez de sessizliğimizin içi boşalıyor, fark edemiyoruz.

 

bir arkadaşım 'hayata dönmek' ten bahsediyor.

anlamıyorum.

arkasını mı yüzünü mü?

üçüncü sayıyı oku

 

 kafamı yastığa dayadığımda hala

anılar bir haçlı seferi gibi aklıma saldırır

uykusuzlukta yatağım çarmıha dönüşürken

kıvranıp dururum saatlerce çaresiz

sarıldığım özlem akrep gibi koynumda dolanır

...

Kaybettim Seni

Senden kalan son parçayı da kaybettim bugün

Kalbimde ilk ayrılış gibi acı bir hüzün

Gönlüm artık hayata küskün

Bir sen vardın, sen de çektin gittin

Yalnızlık galiba tüm acılardan üstün

Her şey vaktinden sonra olurken

Bir sen vaktinden çok önce bıraktın beni, yapayalnız

Bir de kış çok çabuk geldi bu yıl

Karlar yüreğimin ateşini almaya yetmedi

Ne fırtınalar içimdeki fırtınayı dindirebildi

Ne de ortalığı saran beyazlık

İçimdeki karanlığı delebildi

yalnızlığımdan yakınıyorsam, sensizliğim bitmiş demektir.

  

Yanına merdiven dayamadan en üst katına ulaşamayacağım kocaman bir kitaplığım olsun isterdim mesela. Hayır iki, üç. Ya da odanın bütün duvarları boyunca.

İçinde sevmediğim tek bir kitap olmamalı. Oradaki bütün kitapları en az iki kere okumuş olmalıyım. Ve bu asla benim onları üçüncü kez okumama engel olmamalı. 

İki kereden daha az okunan kitaplar vakit kaybıdır ve üçüncü sefere elimiz varmıyorsa ruhumuza yeni bir şeyler kazımış sayılmayız çünkü.

  

Aşka Uyanmak

Her şeyi tadında bırakmalı esasen

Hayatı bile

Kısa olmalı hayatı insanın

Bir dikişte içmeli

Henüz kanamadan doya doya

Bitmeli her şey

Değerler anlamlarını yitirmemeli

Hayatın değeri tükenmeden

Kendisi tükenmeli hayatın

Aşkın tanımını yapamadan

Susmalı dudaklar

Hasretler vuslata erdiği anda

Özlem başlamalı yeniden

Hep çocuk kalmalı insan, olgunlaşmamalı

Her olgunluk bir çürüyüşe gebeyse zaten

Ne olacağını umursamamalı

Gözlerini yummalı karanlığa

Ve aşka uyanmalı

 

aynı gökkuşağına bakıp

farklı renkleri gördük biz

hepsi bu

...